Jest to opowieść o wielopokoleniowej rodzinie a w szczególności losy czterech kobiet, zamieszkałych we Lwowie w okresie przemian końca XX wieku. Kobiety te są mieszkankami domu, którego wyjątkowość stanowi niezwykły witraż. Głównym jednak bohaterem okazuje się Lwów, miasto kontrastów, spadających balkonów, miasto, gdzie mieszkają różne narodowości: Lwowianie, Polacy, Ukraińcy.

Stanisław Koper w książce pt. „Mój Lwów” napisał: „Lwów nie jest miastem, które można zwiedzić w dzień lub dwa. Gród nad Pełtwią należy poznawać powoli, bez pośpiechu i nerwowego przepychania się w tłoku, spokojnie spacerując po jego ulicach, delektując się jego zabytkami i atmosferą. A także wspominając ludzi, którzy w nim żyli.”

Książka okazała się szczególnie miłym tematem dla dwóch klubowiczek, które niedawno gościły we Lwowie i chętnie dzieliły się wrażeniami i spostrzeżeniami z wycieczki porównując obrazy Lwowa zamieszczone w książce.

Na zakończenie spotkania moderator grupy przeczytała wypowiedź Żanny Słoniowskiej, która o swojej książce, w jednym z wywiadów powiedziała: – Myślę, że ta książka ukazuje różne sposoby, próby wyrwania się z tego nieszczęścia, samotności, ciasnoty. W przypadku prababki byli to kolejni kochankowie, a potem kościół. Aba miała malarstwo… Marianna poświęciła się sztuce, a potem działalności politycznej i walce. Główna bohaterka obserwuje te próby…. Chciałam jednak, żeby była w niej jakaś nadzieja.

Warto sięgnąć  po tę książkę,  i zobaczyć Lwów własnymi oczami!